AMERİKA DOĞUMLU BİR TURK EVLADI: KAĞAN KAYGUSUZ..

 

Evimizin neşesi, mutluluğu, göz bebeği, ilk göz ağrım diye sevecek anne babası..
Yıllar geçecek daha dün doğan çocuk büyüyecek, rüzgarın estiyi yere gidecek..
Adı, soyadı, anne adı, baba adı sorulacak.. Buraya kadar tamam..
Doğum yerin denilecek, cevap soranları şaşırtacak....
Çünkü yer Amerika, Teksas eyaleti, Austin şehir... Yıl 2012 Ocak ayının 16 sı..

Evet, o gün bir türk evladının doğum hikayesinin içinde bende vardım.. Anılarını, heyecanlı dakikalarını, meraklı bekleyişlerin bir şahidi de bendim..
Pazartesi sabah saat 6:00 da çalan telefondan sanırım binde bir kaç kişi hayır haber bekler..
Kalbi atarak, telefona yaklaşırken o bir kaç saniye içinde ne de çok senaryolar üretir insan, fark ettiniz mi?
Telefondaki  Güler  arkadaştı ve komşum Mukaddesin doğumunun başladığını söylüyordu..

 Telefonu kapattım, ah.. eski yıllar dedim içimden..
Dünkü gibi derler ya aynen öyle oldum bende..

13 sene geriye saydım.. Kendi ilk heyecanımı, kendi doğum telaşımı hatırladım..

Bir dakika, peki neden beni aramıştı arkadaş ve neden biz götürecektik onu hastaneye..
Doğru ya, şimdi hatırladım, arkadaşın eşi şehir dışına okul gezisine gitmişti ve de gelmesi en az 2 saati bulurdu..
Arkadaşı aradım, eski bilgin, görüp geçirmiş ama bir az da unutmuş olduğum bilgilerle de olsa arkadaşı teselli etmeye çalıştım..
Yarım saat sonra hastanenin yolunu tuttuk.. Gidiyoruz ama içimde heyecan var ve de geçmiyor.. Gariplik vardı bu işte.. İyide ben değilim ki doğum yapan..
Bir daha kendimi kontrol ettim, sordum soruşturdum, sonunda iç savaşımın sebebini  buldum..
Ayyy...  ben İngilizce bilmiyorum ki.... Tamam kursa gidiyorum... Eskiden başımı sağ ve sol tarafa hareket ettirerek karşılık veriyordum.
Şimdi bir az anlayarak baş istikametimi yukarı ve aşağı pozisyonda hareket ettirme kabiliyetine sahip olacak şekilde çözdüm Allaha şükürler olsun, ama bu doğum, bu hayat memat meselesi, bu gelecek olan bir Türk evladının geleceği, hayatı..
Ya yanlış bir şey söylersek. Ne yapacağız?...
 Allaha tevekkül dedim, aklıma gelebilecek en basit cümleleri kurdum kafamda ve girdik hastanenin kapısından.
Bebek demek zaten akan suların durulması demek, bebek demek her dilin çözülmesi demek..
Kayıt yerine yaklaştım " Baby is coming" dedim sadece, açtılar tüm kapıları, aldılar bizi odaya, başlattılar işlemleri..
Geriye kaldı arkadaşın geciken eşini beklemek..

O anı anlatmak degil, bizzat görmek gerek. Arkadaşın endişesi, heyecanı, 9 ayın bekleyişinin tatlı sonucunu görme merakı, eşinin geç kalma siniri, eşi gelmeden ameliyata alacaklar korkusunu, anne-babasından, kardeşlerinden uzak olmanın verdiyi hüznü gurbet kahramanının gözlerinden okumak mümkündü.. 
Güler arkadaşla bende muhabbeti koyulaştırma adına elimizden geleni yapmaya çalışıyorduk...
Sağ olsun. bu konuda bana da fotoğraf makinem epey yardımcı oluyordu..
2 Saat sonra arkadaşın eşi teşrif etti. Şaşkın ve  de eşinden daha heyecanlı gözüken Baba adayı hanımına küçük teselli verici cümleler kurarak elini tuttu..
Zaten yanında olmak, tüm kalbinle ona destek olduğunu göstermek deyil mi kocanın en önemli görevi..  Hamilelik ve Doğum hariç her yükü  omuzlamak deyil mi.)) 

15 dakika sonra arkadaşı sezeryan için hazırlamaya başladılar.. Bekleyip, bebeyi görecek kadar vaktimiz yok deye biz Güler arkadaşla hastaneden ayrıldık...Zaten en büyük destekçisi olan eşi yanındaydı..

Bebeyi akşam üstü hastane ziyareti yaparken göre bilme şansımız oldu..

Ay.. ne kadar şirin, ay.. ne kadar tatlı, ay.. ne kadar küçük, ne kadar anneye benziyor, ay.. ne güzel kokuyor, ay sen el bebek- gül bebek bakıldığın, yan gelip yattığın, cirit atıp oynadığın yerinden oldun deye mi kaşların çatık, ayyy.. neden ağlıyorsun gazın mı var yoksa?..
Ayyyy ben bir daha dogum yapan arkadaşın yanında gelip, boy boy resim çekip, bu tatlı bücürleri sevmek istemiyorum.. Çünkü böyle giderse 9 ay sonra kendime bir fotografçı aramak zorunda kalacağım ayyy..)))
Çünkü ben bu bebek kokusuna bayılıyorum, geceleri uykusuz kalmak istiyorum, yamuk yumuk yürüyüp, düzensiz cümleler kurarak, kendini sevdiren küçük yaratıkları sevmeye doyamıyorum...

Evet artık  26 gündür ki annesinin tatlısı, babasının soy adının taşıyıcısı, esmer tenli,  ilk bakıldığında evet bir delikanlı denilecek kadar erkeksi duruşa sahip Kağan aramızda..
Annesinin heyecanla, mutlulukla, hatta ocak ayının 16 da degil, 19 da olacak olan doğumu erkene getirecek kadar yorulup, özenle hazırladığı odasındaki beşiğinde sefa sürerek, etrafında olup bitenleri çözme aşamasında..
Yakışıklım, tatlım, aramıza hoş geldin. Rabbim analı babalı etsin, hayırlı, sağlıklı, mutlu, huzurlu, vatana, dine, millete hayırlı evlat etsin..
Amin..!


Şimdi de sıra Annesinin Kağan için gurbet elde, ailesinden uzak, kendi çabalarıyla hazırladığı hazırlıklar...

 Tüm hazırlıklar harika, güzel, şahane. Benim en çok hoşum giden eşinin hazırladığı sertifika. Ay gülmekten
kendimi alamadım sertifikayı görünce.. Hele sözleri, imza tek kelimeyle süper fikirdi.. Yeni baba adaylarına duyurulur..

Sizinde arkadaş gibi bebek çantası taşımak istememe gibi bir takıntınız varsa o zaman böyle harika, dıştan normal çanta gibi gözüken , ama içi bol cepli çanta alabilirsiniz.

Bu da kısa günün karı deyelim.  Uzun zamandır arayıp bulamadığım küçük süs mandallarını Güler arkadaş bana almıştı..  Verme zamanı da bir dogum sırası, hastane odasında nasip olmuştu..
Teşekkürler Gülercim, en kıza zamanda bu güzel hediyeyle süslenmiş çay sofrasında buluşuruz..