Bu Son Veda Olsun...

 
Dereyi görmeden paçaları sıvamak, sonucunu fazla düşünmeden acil kararlarım vardır ...
Aynen erken yazılmış Veda yazım gibi..
 Unuttum bu özelligimi yedi gerçeğime yazmayı bak.. En büyük özelliğimi Aceleciliğimi..)).
 Hemde hayatımı değiştirecek kadar verdiğim kararlar da bile acele ettiğimi...
Aferin hiç şaşırmadım.:( Akıllanmadım ben...

✿✿✿ 

Aslında Veda yazısını yazarken nereden bilecektim  işin en büyük kısmı, bu sene bu güne kadar yapılan Vedaların en acıklısını, en zorlarını da geride kalanlar için yapacağımı..
Ardı ardına gelen şok haberlerle Austin`in sıcak havasına yağan doluyu nereden bilecektim...
Vedalar bitti derken yeniden bir daha, bir daha derken, artık valizimi bende çıkarsam, memleket biletlerine baksam dedim kendi kendime...
Koca Texsas`ın koca Austin`i bu 3 yılda ilk defa bu kadar tatsız, dar, bunaltıcı geldi..
Bir haftadır tatlı olduğu kadar karışık olan rüyalarım, iç güdülerim bana bir şeyler fısıldarken- ki, rüyalarımın ve içgüdülerimin yüzde sekseninin doğruluk payı vardır- ben "hadi canım bundan sonra yok artık" demiştim..
Yaaaa, sen saydığını say bak neler sayılır demeyi de tamamen unutmuştum..

Çarşamba günü Ülkü arkadaşı yolcu ettikten sonra kızımla tüm yol boyu ağlayıp, arkadaşın geride kalan boş evinde kalan eşyaları  "ah cıvıl cıvıl sesli ev neredesin" diyerek topladım göz yaşına boğularak..
Belki de en son gideni ilk yolcu etmek çok ağır gelmişti, bunu kaldıramazken, maalesef gidenler kervanına bir yenileri daha eklendi Austin`de..
İşte, 3 senenin en candan, en sırdaş, rahatça darıldığım, rahatça hatalarını saydığım, " Uhuvvet" isimli ilk yılın anılarından hey gidi günler deye bahsedip birlikte güldüğüm, her karede ve çok severek taktığım başörtüsünde hatırlayacağım arkadaşım, yok, yok dostum Esra`m da eklenmişti o listeye ne yazık ki..

2 senedir Amerika`da türk komşum deye gururlandığım, şekerim, yumurtam, kabartma tozum, tuzum bitince en yakın bakkal gibi imdadıma yetişen, yeni evlenip gelen ve hiç içli köfte yapmadığı halde " zorla" 50 kişilik iftar yemeyi için içli köfte yapmaya mecbur bıraktığım komşum Mukaddes`cimi hep içli köfte yaparken anacağım..

Austin`de bir daha bir tacik- kazak düğünü olursa ilk aklıma gelecek, küçük bir mor cüzdanı elime aldığımda  "Ahhhh Gülnaz`cım" deyeceğim..

Austin Harmony School of Excellence okulunun ismi Türkçe Olimpiyatlarında seslenince, bir yılda bir kaç dalda madalya kazandıran başarılı Tuğçe arkadaşı hatırlayıp " o baya bir uzağa gitti" deyerek üzüleceğim..

Hiç tanışmadığım halde ilk gördüğümde " sen Süle`misin?" dediğimde. ( tabi ki daha önçeden duymuştum bu isimde arkadaş gelecek diye )
" beni nereden tanıyorsun" deyerek hayretler içinde kalırken
" Aşk olsun, ben İçgüdü, bilirim" deye espri yaptığım güleryüzlü, tatlı Süle`yi İ-phone görünce, Mutfak Dilinin sayfa listesinde Kırmızı Sofra, Yeşil Çiçek yazısında anmaz mıyım..
Oyyy Oyyyy, anlaşılan bu gidenler arasında en çok Süle`yi hatırlayacağım..
 Çünkü sağım-solum, önüm-arkam İ-phone :))
Ve Mutfak Dili benim her gün ziyaret ettiğim blog..)

Yok arkadaş yok, bu sene çok zor olacak gibi çokkk.. 
Bu kadar arkadaşı sürekli arayacak gözümüz, anacak dilimiz, burkulacak yürekler..
Ne desek, Rafet El Roman`ın " Yanımda Kal" şarkı sözünü değiştirerek ,

Hep yanımızda kalın,

Kermesimizde, Bayram buluşmalarında, kış tatillerinde bizimle olun diye..
Biz yalvardık Rabbimize

Siz diye..
Ah, bizimle kalın,
Yanımızda olun, diye
Biz yalvardık Rabbimize 

" Siz" deye..
Desek 

 Gitmez, kalırlar mı ki...

Bu listenin fazla büyümemesi  ve eğer hayırlısıysa değişmesi için dua ediyorum, bir gün belki de bir daha yeniden bir yerde umuduyla..
Hepinize hayırlı yolculuklar diliyorum canlarım...

Güneşi tutmak kolay olmadığı gibi gidenleri de durdurmak zor..