BİTEN TATİL, FARKEDİLEN FARKLILIKLAR, KÜÇÜK SIKINTILARIN BÜYÜK MUTLULUKLARI...

Tatilim bitti..
Okullar başladı..
Anlamadım bile tatili... Ne zaman geldi, ne zaman bitti..

Tabi, 2 sene önce, Amerikaya ilk geldiğim yıl tatil yaptığım otelde, yeniden tatil yapmak,
"Gençlik başımda duman, ilk aşkım ilk heyecan diye" isimlendirdiğim o eski günleri hatırlamak, bu yılla o yılın arasındaki köprünün altından hangi suların geçtiğini kıyaslamak ilk 3 günümü aldı...


Özlemler, ahlar, ohlar, zırlamalar bitince de fark ettim geriye sadece 7 günüm kaldı diye..
Hayda... bu seferde üşüttüm hasta oldum. Limonlu, ıhlamurlu çaylar derken 3 günümü de öyle harcadım...
Son 4 günü elimde fotoğraf makinesi o dere senin bu köprü benim derken tatili bitirdim..
Saydıklarıma bakılırsa ben tatili zayi etmişim degil mi?
Yok, o kadar uzun boylu deyil.

Özlem, hastalık, gezme dışında altı kitap okudum. Okurken de neredeyim, kimim, neciyim, neden diye başlayan sorulara cevap vermekte aciz kalan nefsime küstüm, kırıldım, kendime de kızdım..
Kan davalımla da oturdum konuştum..
Konuşurken de fark ettim ben onsuz yapamam..
Ara sıra gelmesi gerek... Damarımı yoklaması gerek..
Beni şöyle gönülden vurması gerek...
Gerek ki ben onunla uğraşırken, unuttuğum farklıları fark edeyim... bulayım... göreyim diye...
Ah Sıkıntı. seni özlemem demiştim ama seni çok özlemişim...
Teşekkür ederim geldiğin için.. Sen olmadan ben fark eder miydim bunları...
Ederdim de zaman alırdı belki...Oysa fark ettim, anladım, duydum, hissettim, gördüm..
Gözümden kaçmış meyersem...Kaçmış gözümden, ben farklıydım.
Benim Sıkıntılarım var...Yalnız Sıkıntımdan çok mutlu olduklarım var..
Nerde mi? İşte..

 " Ben üzüntü ve tasamı yalnız Allah`a arz ediyorum " deyen, yönelen Hz. Yakup ( aleyhisselam) gibi  benimde  kalbimin kimseye söylemediği sırlarını geçe-gündüz sessizce söylediğim,  utançla, göz yaşıyla, affına sığınarak huzuruna durduğum Rabbim var..

Benim iki altınım var...

 Birisi; Ergenlik yaşına girse de benim gözümde hala " öbür taraf yerine oribi taraf" deyen,  daha 2 buçuk yaşındayken " Ben seni yerim" diye sevdiğimde " Anne sen adam yeyen misin? " deyecek kadar zeki,  üzüntüsünü belli etmeyen, yorganını başına çekerek sessizce ağlayan, öğlenleri sinirlensemde geçeleri üstünü örtüp, alnına dökülen saçlarını elimle arkaya tarayıp alnından öptüğüm, benim için hala bebek gibi kokan, ceylan bakışlı Ertuğrulum var...

İkincisi; Beni üzdüğünde baş ucuma küçük notlar bırakıp affımı dileyen, benden ayrı uyumaya bir türlü alışamayan, küçük elma kurdu oyuncağını ismimin kısaltılmış haliyle " Sam samım" diye sarılıp uyuyan, büyümesine rağmen hala kendini sevdirmekten vazgeçemeyen, nazlı, ince, süt kokulu, "nergis kokulum" diye sevdiğim, ürkek bakışlı Esra Betülüm var...

Hayat yolundaki ağırlıkları beraber omuzladığım, yaptığım yemeklere 10 üzerinden 10 vermese de, 6-7 puanı da eksik etmeyen, bazen güneşe gülümseyen ayçiçek, bazen dolu, bazen yağmur, benim gibi " cadıya" 16 senedir dayanan, yılda bir kere çiçek veya hediye alarak " Ramazanın, Kurbanın, Doğum günün, Kadınlar günü, Evlilik yılımız ve tüm günlerin kutlu olsun canım" deyerek işi kestirmeden halledecek kadar zeki, sessiz olduğu sanılsa da,  kuvvetli esen karadeniz Poyrazım var...

Özlemleri burnumda tüten, küçük Skype kamerasından gördüğüm,  haftada bir iki kere seslerini bir telefon cihazından duyduğum, resimleri bilgisayar dosyasına gömülü, sevinçlerinde, kederlerinde yanlarında olamasamda sağlıklarına, hidayetlerine duacı olduğum ailem var..

 Kiracısı olsam da  yağmurdan, karda, rüzgardan, güneşten kaçıp sığına bileceğim evim var...

Benim karpuz-kavunla, üzümle hatta kavurmaya bile ekleyerek yediğim beyaz peynir, aşkım,sevdam var..

Orta şekerli sütlü kahve, Fındıklı çikolata tutkum var..

Harika yorumlar yazıp beni mutlu eden, cana yakın dostlar bulduğum, bildiklerimi, sevincimi, rüyamı, üzüntümü, elimden geldiği kadarıyla yaptıklarımı yayınlaya bileceğim  Mutfak Dilim var..

 

Gezilerimi, Gördüklerimi, Sevdiklerimi, Acizane hazırlamaya çalıştığım lezzetleri küçük çerçevesinden  süzdürüp hafızasına kaydettiğim, benim nazımı sessizce çekmeye razı olan tatlı canişkom Canon`um var...

  Ruhumda, aklımda büyütemediğim bir çocuk, aklımda çarpmalar, bölmeler, artılar, eksiler, silmeler, yazmalar, gönlümde bitmeyen hayaller, rüyalar, ulaşılması zor gözüken umutlar olsa da onları batmadan yakalayabileceğime inandığım inancım, sağlığım, azmim var...
Şükürler olsun....

"Şimdi git yolumuz burda ayrılıyor, Sıkıntım benim..
Sana Osmanlı tokatı atmıyorum..

Seni bu kayığa bindiriyorum,  merhamet edip can yeleği ve kürek de verip şu dereye bırakıyorum..

Yolun açık olsun diyorum. .
Her zaman bu kadar merhametli olmaya bilirim bak....
Ben ne " cadıyımdır" bir bilsen..
İnanmıyorsan bizim evdeki Poyraz`a sor, o sana uzun uzun anlatır beni..))))

 İyi günler!