Dile Kolay 3 Yıl....

4 Temmuz 2009...
Kısa bir araştırma yaptım Vikipedi`de..
Ve çok kızdım Özgür Ansikpoledi`ye..
Bizimle ilgili bir malumat yok..
Oysa 2009- 4-temmuz da Öksuz ailesi pırını-pırtını toplamış, işini-gücünü bırakmış, kaç yıl sonra belkilere sığınmış uzaktan uzak olan bir memlekete göç etmiş ve bunu Vikipedi kayda geçmemiş..
Ask olsun.. Oysa bizim Poyraz deriden kabuktan çıktı illa 4 temmuza bilet alacağım deye..
Neymiş neymiş 4 Temmuz Amerikanın Bağımsızlık günüymüş, biz de Amerika`ya o gün ayak basalım...
Ayak basalım ki geldiğimiz günü kolay kolay unutmayalım..
Fena da olmamış hani.. Her sene 4 temmuz gösterisinde içimiz kıpır kıpır oluyor.. Sanki  tüm Amerika bizim gelişimizi kutluyorlar gibi.. )

✿✿✿

Evet, bundan tam 3 yıl önce ben 32 yıl yasadığım memleketten, Poyraz 15 yıl yaşadığı gurbetten tozlu valizin tozunu silip, eski elbiseleri eleyip yenilerini alıp. sakin ama bir o kadar da gülücükler atarak 1776 da bağımsız olmuş bir gurbetin yani Amerika`nın yoluna koyulduk..
Elimizde 24 haziranda 4 temmuz sadece gidişe kesilmiş 4 adet bilet, yanımızda oğlum ve kızım, 8 eski valiz, kalbimizde hepimizin kendine ait sır gibi kalan hayalleri vardı.. 

5 saat Bakü- Frankfurt, 11 saat Frankfurt- Houston yolculuğundan sonra öğlen saatinde klimalı havaalanından çıkıp Texsas`ın nefes kesen sıcağına merhaba dedik..

Sağ olsun bizi karşılamaya gelen arkadaşlar türkçe konuşan akıllı aletin, yani GPS`in gösterdiği yolla bizi akşam saat 9`a doğru Austin`e getirdiler..
Yarı uykulu Amerika`lıların dediği gibi desek "Jetlag" (Uzun uçak yolculuğu sonrası saat farkından dolayı hissedilen sersemlik) halde bize kapısını açan Muhsine hanım ve Salih beyin evinde acılı köfteli patlıcanlı yemek üstene de kadayıf tatlısı yedik.
Yemekten sonra havai fişek gösterileri başladı dışarıda..
"Yok lazım değil bizim için gerek yok" dedim...
Dinlemedi beni Austin`liler öncelikle benim gelişim şerefine, sonra da Amerikanın Bağımsızlığın kutlamak için attılar da attılar havai fişekleri...

✿✿✿

Lafın esprisi bir yana şimdi bakıyorum geriye dile kolay 3 sene geçmiş daha dün gibi geldiğimiz yılın üstünden.
Hayatıma kocaman harflerle yazılan 3-4 Temmuzu..
Belkiler, umutlar kurarak geldiğim bu Okyanus ötesinde  acıma su yerine gaz yağı, umuduma gül yerine kaktüs ekildi.. Özlemime özlen eklendi... Uzaktaki yakınım yakınım uzak oldu...
Her zamanki alışkanlıkları deyiştik, olmaz olamaz dediklerimiz bir bir olunca şaşkına döndük..
Afalladık, düştük, kalktık, korktuk, sevindik derken 3 seneyi bitirdik..


Bundan sonra biraz daha dişleri sıkma zamanı..
"Bir-iki sene daha" deme zamanı..
Dili iyice öğrenme zamanı, gidilecek en iyi kurslara gitme zamanı, en iyi fırsatları deneme zamanı..
4 temmuz,bir gün gelir bizde senin gibi Bağımsız oluruz..

Ben bunları yazıyorum, okuyanlar " hadi canim nazar olmasın diye yazıyordur" derler..

Demeyin, eğer derseniz dileyim bir gün size de nasip olsun gelin kendiniz görün.. 

Doğru, çoğu kişiye göre burası rahat ülke, rahat yaşam, marka giyimin, delice alış veriş yeridir belki.. 

Ama sakın, yeller esmiş dolarları yerlere serpmiş her gelen rahatça topluyor sanmayın..

Para her yerde nasıl zorla kazanılıyorsa burada da öyle kazanılıyor.. 

Üstüne üstük özlemle, hasretle ve de Türkiş Amerikan`ca konuşularak..))

Sıcak Texsas Austin akşamından kucak dolusu Sevgiler...